ΕΛΥΤΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ, ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ

Το παρόν γραμμένο για το χατίρι Μιάς, που συχνά ρωτούσε για τον Ελύτη και τον Μόραλη και τον Τσαρούχη, είναι και πρέπει να διαβάζεται σαν σειρά ερωτικών επιστολών.

ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝΑ να μην ξανατυπώσω αυτό το βιβλίο. Μοιάζει εφηβικό ξέσπασμα. Ωστόσο, τέτοιες ιδέες κουβάλαγα στην πλάτη μου όταν το' γραφα. Έκτοτε μεσολάβησε μια πνιγερή δεκαετία. Ξαναδίνω στο τυπογραφείο τον «Ελύτη Μόραλη Τσαρούχη» ακριβώς για να αμυνθώ κατά του εαυτού μου. Άλλωστε, οι νεότεροι πρέπει να έχουν μια σαφή εικόνα της περιόδου που προηγήθηκε της δολοφονίας του Λαμπράκη. Είναι απαραίτητο. Κι αυτό το βιβλίο κάπως συμβάλλει.

Θεωρώ αναγκαίο να τονίσω ότι ο αναγνώστης του βιβλίου αυτού οφείλει να είναι άριστος γνώστης του έργου των Ελύτη και Μόραλη και Τσαρούχη [...]

(Από τις «Υστερόγραφες Σημειώσεις» του συγγραφέα)

Πολλές ιδιορρυθμίες, πρωτοτυπίες, παραξενιές, που ένας ρασιοναλιστής, όχι αδικαιολόγητα, θα τις χαρακτήριζε και «λόξες», μας ήρθαν κατά καιρούς από τη Θεσσαλονίκη. Πρώτος και πιο παλιός, ο Νίκος Πεντζίκης. Για να μην αναφέρουμε άλλους, στεκόμαστε στον πιο πρόσφατο «ιδιόρρυθμο» ή «λοξάτο». Είναι ο Ηλίας Πετρόπουλος. Σ’ ένα τεύχος που είναι ψηφιδωτά συνθεμένο από μικρά δοκίμια, από ερωτικές επιστολές, από «Εισαγωγικούς Νόμους» χωρισμένους σε άρθρα, κι από άλλα παρόμοια, παρουσιάζει το συμπλεγματικό τρίπτυχο «Ελύτης Μόραλης Τσαρούχης». Ένας ποιητής και δύο ζωγράφοι, που έχουν διακοσμήσει τις συλλογές του. Ελληνοκεντρικοί και οι τρεις, αλλά ο καθένας κόσμος ξεχωριστός. Όμως οι τρεις αυτοί καλλιτεχνικοί κόσμοι συμπλάθουνται σ’ έναν, μέσα στην άκρατη αισθητικοερωτική αποδοχή του Ηλία Πετρόπουλου.