ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΚΩΝ/ΝΟΥ Π. ΚΑΒΑΦΗ

[...] Ο Καβάφης κρίθηκε και κατακρίθηκε από τους πολλούς «πιετιστές» και Φαρισσαίους της ποίησης, όσο βρισκόταν στη ζωή και μετά θάνατον. Ήταν γι' αυτούς μια ευκαιρία να αυτοπροβληθούν, να αυτοανακηρυχθούν «επαΐοντες». Ασχολήθηκαν περισσότερο με το πρόσωπο του ποιητή και λιγότερο με το θαυμάσιο έργο του. Διέπραξαν το μεγάλο λάθος να ταυτίζουν τον ποιητή με τους ήρωες των ποιημάτων του. Ποίηση έγραψε ο άνθρωπος και όχι αυτοβιογραφία [...]

Όσοι τον επέκριναν δεν μπόρεσαν να τον καταλάβουν. Γραμματείς και Φαρισσαίοι στο χώρο της λογοτεχνίας, αιχμάλωτοι του κατεστημένου, των προκαταλήψεων και του εγωισμού τους, «Σ' αυτές τις σκοτεινές κάμαρες» κλεισμένοι, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βρουν και να ανοίξουν τα κλειστά παράθυρα και να δουν το φως. Να δουν το φως, που κρύβεται σε κάθε του στίχο.

(Από το προοίμιο του συγγραφέα)