Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΙΚΑΣΟ

[...] Ένα σκίτσο του εαυτού του τον δείχνει όπως ήταν το 1898. Υπάρχει σ' αυτή τη σιλουέτα ενός δεκαεφτάχρονου νέου, που ζωγραφίζει καθιστός, κάποια εφηβική αδεξιότητα, κάποιο πείσμα στον τρόπο που κρατάει το κεφάλι, και τους οστεώδεις καρπούς των χεριών του. Τα ρούχα της πολιτείας, το ψηλό κολάρο και η πλατειά καλλιτεχνική του γραβάτα δεν του ταιριάζουν. Και τα μαλλιά του, με τη χωρίστρα στη μέση είναι υπερβολικά πειθαρχημένα. Στο σκίτσο όμως αυτό υπάρχει όλο το πείσμα που τον χαρακτηρίζει κ' η προσήλωση της ματιάς στη δουλειά. Ο Πικάσο θα περάσει στην αιωνιότητα, μαζί με το έργο και την ανθρωπιά του, φωτισμένος προ πάντων στις απαρχές του, απ' το άγρυπνο φως μιας φιλίας, που δε διαψεύστηκε ποτέ.

(Από τον πρόλογο του βιβλίου)