ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ ΤΡΩΑΔΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ

Η έξοχη τέχνη του Ευριπίδη καταφέρνει να συγκρατεί το μέγα πάθος στα όρια της αισθητικής χωρίς να το αποδυναμώνει. Κάποιες στιγμές μάλιστα χρησιμοποιεί μια «κατασταλτική» του πάθους ειρωνεία που ζυγιάζεται σαν ακέρια συνείδηση πάνω απ' το δράμα. Αυτή η ισορροπία ανάμεσα στο αίσθημα και στην εποπτεία είναι ολοφάνερη απ' τον πρώτο ως τον τελευταίο στίχο, στην κίνηση του λόγου, στην ακριβή χρήση των επιθέτων, στην εύστοχη μεταβολή των ρηματικών χρόνων, στη μετρημένη εναλλαγή αφηγηματικών και δραματικών (δραστικών) στοιχείων, που συνθέτουν μια απ' τις υψηλότερες, ανθρωπινότερες και ταυτόχρονα λιτότερες δημιουργίες του Ευριπίδη.

Ίσως αυτό ακριβώς νάναι που οδήγησε τον Τσαρούχη στην παρουσίαση των «Τρωάδων» (μεταφραστής, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ενδυματολόγος ο ίδιος). Ζήτημα αναλογιών. Νομίζω πως με κανέναν απ' τους κλασικούς δεν συγγενεύει τόσο ο Τσαρούχης όσο με τον Ευριπίδη, -παρ' ότι ολόκληρη η Ελλάδα, μ' όλη την ιστορία της, τη μυθολογία της, την τοπιογραφία της, την οσμή της, το σώμα της, ζει κι ανασαίνει, συνεχίζεται και διαρκεί μέσα στο έργο του Τσαρούχη.

(Από τον πρόλογο του Γιάννη Ρίτσου)