Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

Τό «θέμα» τής νηστείας, τό ποιόν είς τήν μετά χείρας πραγματείαν μάς απασχολεί, είναι τεράστιον, πολύμορφον, καί πολυσχιδές, ό μέλλων δέ νά γράψη περί αυτού ευρίσκεται πρό μυρίων απόψεων, πρό ενός κυκεώνος γνωμών, καί ενώπιον πλήθους γραμμάτων, πού έχουν συνταχθή δι' αυτό, νηστεία είς τήν αρχαίαν καί μέσην Εκκλησίαν, καί είς τήν Ορθοδοξίαν αλόκληρον πάντοτε, ήτο βίωμα τών πιστών οπαδών τού Κυρίου, εθεωρείτο δέ ανέκαθεν ώε μέσον εξαϋλώσεως καί αναψώσεως τού ανθρώπου πρός τόν Θεόν, έν συνδυασμώ καί συναρτήσει πρός τήν προσευχήν καί τήν ελεημοσύνην. Διά τό βίωμα αυτό έχουν γραφή πολλά-πάμπολλα από τούς κατά καιρούς πατέρας τής Εκκλησίας καί συγγραφείς. Η εκκλησιαστική φιλολογία είναι γεμάτη από λόγους καί ομιλίας, από γνώμας καί από απόψεις διά τά βίωμα τής νηστείας καί γενικώτερον τής εγκρατείας, Τά δέ τροπάρια καί τά προσευχητήρια τής Ορθοδοξίας, που αναφέρονται είς τό βίωμα αυτό, είναι πολλά καί ποικίλα, αρμονικώτατα συνδυάζονται καί μελωδικώτατα εξυμνούντατό τρίγωνον τής δικαιοσύνης, τήν νηστείαν, τήν προσευχήν καί τήν φιλανθρωπίαν (η ελεημοσύνην), ώς καί τήν εγρήγορσιν ή αγρυπνίαν είς αυτάς, θεωρουμένας ώς αρετάς καί ώς μέσα αποκτήσεως ουρανίων χαρισμάτων. 

(Από το βιβλίο)