ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΧΟΡΟI - ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Θα ήτανε περιττό πιστεύω, να σημειώσω εδώ ότι η πρώτη εμφάνιση του χορού - σύμφωνα με τις ζωγραφικές ή εγχάρακτες μαρτυρίες - συμπίπτει με την εμφάνιση του « HOMO SAPIENS » της πρώτης Παλαιολιθικής περιόδου τη στιγμή ακριβώς που αυτός αρχίζει να συνειδητοποιεί τους δεσμούς που τον ενώνουν με τις μορφές της φύσεως. Η αναβίωση των χορών αυτών, στην οποία η Δόρα Στράτου αφιέρωσε τη ζωή της, μας επιτρέπει να παρακολουθήσουμε τη μια μετά την άλλη αυτές τις χορογραφικές συνθέσεις, καταπληκτικές για τη δύναμή τους να υποβάλλουν την ατμόσφαιρα του παρελθόντος και για τη συμπύκνωση της έκφρασής τους, συνδέσεις που ανάγονται σε παραδόσεις χιλιετηρίδων. Οι χοροί αυτοί, όπως είναι και χορεύονται σήμερα, είναι πολύτιμοι γιατί έχουν διατηρήσει τις πρωταρχικές τους κινήσεις γενικά. Και η αξία της Δόρας Στράτου έγκειται στο να μας δείξει αυτή τη χορογραφία απαλλαγμένη από κάθε μετασχηματισμό των αρχικών της δεδομένων. Πεπεισμένη, ότι αυτό που πολλοί, δήθεν, λαϊκοί χοροί δεν μπορούν ν' αξιοποιήσουν, οι αυθεντικοί χοροί αναλαμβάνουν να μας το ξαναθυμίσουν. 

(Από το εισαγωγικό σημείωμα του Κρίστιαν Ζερβός)