ΣΙΝΙΑΛΟ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ (Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΗΜΕΝΟΥ)

Η κυρία Ροδίου έκανε λογαριασμούς, γιά λογαριασμό τής ευτυχίας τών άλλων, χωρίς νά σκεφτή ποτέ νά ρωτήση καί τά παιδιά τής, άν ένιωθαν κι' αυτά τήν ευτυχία γιά τόν εαυτό τούς, μέ τόν ίδιο τρόπο, πού τήν ένιωθε η μητέρα τους. Είναι αλήθεια πώς λάμβαναν μέρος σ΄ όλες τις κοσμικές εκδηλώσεις, μιά κάι τίς οργάνωνε η μητέρα τούς «αποκλειστικά» γιά τή δική τούς ευτυχία καί χαρά, γιά νά γνωρίσουν τόν κόσμο καί νά προετοιμάζωνται γιά τήν αυριανή τούς ζωή, όπως έλεγε η μαμά. Κι' ό,τι έλεγε η μαμά έπρεπε νά γίνεται κι' η Άλκηστη και ό Πέτρος δέν μπορούσαν νά κάνουν αλλιώτικα. Στην πραγματικότητα όμως όχι απλώς δέν τά ζούσαν, μά δέν μπορούσαν νά καταλάβουν καί πώς θά μπορούσαν νά τά ζήσουν. Εκείνο πού ζούσαν πιο πολύ ήταν η κούρασι πού ένιωθαν τήν άλλη μέρα, έπειτα από κάθε τέτοια «παιδική διασκέδαση» υποχρεωτική. κι' η νύστα πού τραβούσαν, όταν ο καθηγητής μιλούσε γιά τά είδη τών υποθετικών λόγων ή ότι «τό άθροισμα τών γωνιών παντός τριγώνου ισούται μέ δύο ορθάς».

(Από το κείμενο του βιβλίου)