Ο Παργινός ιστορικός και λόγιος, Αραβαντινός Παναγιώτης, με σπουδές στην Ιόνιο Ακαδημία, γεννήθηκε το 1811 και απεβίωσε το 1870. Έδρασε κυρίως στ Γιάννενα, όπου διετέλεσε διευεθυντής της Ζωσιμαίας, στο πρόγγραμμμα της οποίας εισήγαγε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την αλληλοδιδακτική.
Στη συνέχεια, επιδώθηκε στο εμπόριο και σε διάφορες μελέτες, ιστορικές, γεωγραφικές και λαογραφικές της Ηπείρου, και εξέδωσε: «Πραγματεία περί Δωδώνης», «Παροιμιαστήριον ή συλλογή παροιμιών εν χρήσει ουσών παρ' Ηπειρώταις». Μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησαν επίσης: «Συλλογή δημωδών ασμάτων της Ηπείρου», «Ιστορία του Αλή Πασά του Τεπελενλή», «Μονογραφία περί Κουτσοβλάχων», «Ηπειρωτικό γλωσσάριον». Μερικά άλλα παραμένουν ακόμα ανέκδοτα. Εξάλλου, ο Αραβαντινός, που υπήρξε ένας πνευματικός άνθρωπος κατά πάντα αξιόλογος και με ουσιαστικό και θεμελιακό έργο, δημοσίευεσε και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες μονογραφίες στο περιοδικό «Πανδώρα».
