ΕΡΩΤΙΚΩΝ ΑΜΦΙΛΟΓΙΑ Η' ΠΕΡΙ ΛΙΒΕΛΛΟΠΡΑΓΜΟΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ

Το μαρτύριο της κόλασης θα είναι η αδυναμία να αναγνωρίσουμε τον Χριστό στο πρόσωπο του Νυμφίου και εραστή των ανθρώπων. Η όποια θαυμαστή παρουσία Του δεν θα αρκεί να μας πείσει -το θαύμα δεν έπεισε ούτε τους Γραμματείς και Φαρισαίους. Αν προέχει και για μας ο Νόμος, τα μέτρα της νομικής «καθαρότητας», δεν είναι δυνατό να Τον αναγνωρίσουμε. Δεν μπορεί να είναι αυτός που αγκαλιάζει τους ακάθαρτους -τους τελώνες, τι πόρνες, τους άσωτους, τους ληστές. Δεν είναι ο Κριτής που περιμέναμε, αυτός που θα δικαίωνε τις στερήσεις και την άθλησή μας, δεν είναι ο δικαιοκρίτης Θεός. Είναι Νυμφίος και Εραστής, άρα είναι ο δαίμονας -αφού «η φύση του έρωτα είναι δαιμονική».

Και κάπως έτσι αρχίζει η κόλαση. [...]

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)