ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ (ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΟΠΩΣ ΑΝ ΕΚ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΩΦΕΛΟΙΝΤΟ ΛΟΓΩΝ)

Ο μέγας Βασίλειος γράφει την υπό τον ως άνω τίτλον πραγματείαν προς τους ανεψιούς του, οίτινες εσπούδαζαν εις εθνικάς φιλοσοφικάς σχολάς, δια να διδάξη αυτούς ποίαν αξίαν πρέπει να αποδίδουν εις την εθνικήν σοφίαν. Και εις μεν το α' μέρος αναπτύσσει ότι είναι χρήσιμος η γνώσις των ελληνικών γραμμάτων· «ουκ άχρηστον ψυχαίς μαθήματα τα έξωθεν» (κ. 1 και 2)· εις το β΄μέρος εξετάζει πως πρέπει να διδασκόμεθα εξ αυτών, «όπως αυτών μεθεκτέον» (κ. 2-5)· εις δε το γ΄μέρος εξετάζει τα εκ της μελέτης αγαθά και την φροντίδα, την οποίαν δέον να καταβάλη έκαστος δια την ψυχήν (κ. 5-8). Εν τω επιλόγω δε υπομινήσκει, εις τους ανεψιούς του την ρήσιν του Βίωνος προς τον υιόν του, εις τον οποίον, απερχόμενον εις Αίγυπτον, συνιστά να προσπαθή να αποκτά «εφόδιον προς γήρας», ήτοι αρετήν (κ. 8).

Κατά ταύτα ο μέγας Βασίλειος μεγάλως εκτιμά την γνώσιν και επίδρασιν της ελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, αλλά κυρίως από της προπαιδευτικής απόψεως προς κατανόησιν και στήριξιν του Χριστιανισμού, ουχί δε και από καθαρώς φιλολογικής ή αισθητικής απόψεως.

Δ. Σ. ΜΠΑΛΑΝΟΣ

(Από την εισαγωγή του βιβλίου)