Η ΦΑΥΣΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Είθισται προ πάσης παραστάσεως, ο θεατρικός συγγραφεύς να απολογήται προς το Κοινόν, είτε με σύντομον σημείωμα εντός του διαφημιστικού προγράμματος, είτε με φλύαρον διατριβήν εις τας φιλοξένους εφημερίδας, δια να κάνη κατανοητήν την «θέσιν» του. Στη «Φαύστα» θέσις δεν υπάρχει. Το έργο γράφτηκε σε στιγμή κεφιού και ούτε θυμάμαι να με «κούρασε», ούτε το «θέμα της να με απασχολούσε χρόνια». Τόγραψα το καλοκαίρι του '63, φιλοδοξώντας να έχω στο συρτάρι κ' ένα έργο που να μην είναι επίκαιρο και να μπορή να παίζεται ανεξαρτήτως εποχής. Την ιδέα την πήρα από μια «τραγική ιστορία» που είχα δώσει προ ετών ως σκίτσο στο «Θεατή», τότε που ένας καρχαρίας στο Κερατσίνι, έφαγε κάποιο παιδί που κολυμπούσε. Αυτός στάθηκε ο πυρήνας της «Φαύστας», της «Απολεσθείς κόρης».

(Από τον πρόλογο του βιβλίου)