ΟΣΤΡΑΚΑ ΜΝΗΜΗΣ, ΜΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ

Η Αγρυπνία της Αφροδίτης είναι ένα λόγιο ποίημα του 2 μετά Χριστόν (εάν γράφτηκε από τον ιστορικό Φλώρο, όπως βάσιμα υποστηρίζεται), ή του Δ΄ αιώνα. Θέμα του είναι το Pervigilium, οργιαστικό ξενύχτι για την Αφροδίτη την πρώτη νύχτα του Απρίλη (λέξη που σημαίνει ανοίγω, άνοιγμα, άνοιξη).

Είναι μια αφορμή (μόνο) να θυμηθούμε τα οργιαστικά ανοιξιάτικα τραγούδια της Αρχιχρονιάς, της γέννησης της Φύσης, από το Enûma Eliš μέχρι τα ινδικά κείμενα της Βαλαβαράτα κι απ' τα carmina Burana μέχρι τα καλαντίσματα και τα πιο δραματικά δημοτικά μας τραγούδια, όπως του «Νεκρού αδερφού»: κύκλος πολύ μεγάλος που και η περιγραφή του θα βάραινε πολύ εδώ, κοντά στο Pervigilium. Ας λειτουργήσει λοιπόν άνετη η μνήμη μας.

Το ποίημα έχει αγαπηθεί από τους ποιητές κι έχει μεταφραστεί πολλές φορές (όχι στην Ελλάδα: η πρώτη, νομίζω, είναι αυτή που τυπώνεται εδώ, εκτός αν λογαριάσουμε το «όποιος ποτέ του δεν αγάπησε» του Σεφέρη, που αποδίδει πιστά το α΄ ημιστίχιο του περίφημου εφύμνιου: cras amet qui numquam amavit, quique amavit cras amet).

(Από τις σημειώσεις του συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου)