ΜΟΝΟΚΟΝΤΥΛΙΕΣ

Όταν άνοιξα τα συρτάρια μου, για να αρχίσω τη δημοσίευση των λησμονημένων, προτίμησα τούτα εδώ τα μικροσκοπικά τετράστιχα, που τα είχα περισσότερο αγνοημένα. Γραμμένα, πράγματι, σαν μονοκοντυλιές, σε μακρύ διάστημα χρόνου, εκφράζουν φευγαλέες σκέψεις από εκείνες που εμείς οι επαρχιώτες ξεπετούμε αποφθεγματικά σε στιγμές θυμοσοφικής διάθεσης, αντιμετωπίζοντας με το ίδιο μέτρο και τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής. Είναι γνωμικά, αν θέλετε, σπινθηροβολήματα ξάστερης ώρας, που δεν πρέπει να της λείπουν ούτε ασκημένη παρατηρητικότητα, ούτε ξελαγαρισμένο απόσταγμα πείρας, ούτε χιουμοριστική αίσθηση. Το να κλείσεις επιτυχημένα τέτοιους μικρούς σπινθήρες σ' ένα σύντομο επιγραμματικό περίβλημα δεν είναι και τόσον εύκολο φιλοτέχνημα. Αν του λείψει η αναγκαίουσα δόση χάρης θα μείνει άνοστο. Και μόνον η νοστιμιά τους, αν υπάρχει, τα σώζει, τα μεταδίδει. Υπάρχει άραγε στα δικά μου σκαριφήματα;

(Από τον πρόλογο του βιβλίου)