ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΕΡΗΜΙΤΗ

[...] Η πιο χαρακτηριστική και γνωστή περίπτωση μυθοποίησης της Αλεξανδρούπολης και ανάδειξής της σε πρωταγωνιστή της διήγησης είναι το μυθιστόρημα Στο δέντρο του ερημίτη της Σοφίας Κλήμη-Παναγιωτοπούλου. Η συγγραφέας έζησε στην Αλεξανδρούπολη έως το 1974 και έπειτα εγκαταστάθηκε στην Πάτρα. Αναπτύχθηκε λογοτεχνικά μέσα στο κλίμα της μεταπολεμικής περιόδου, όπου ακόμα ήταν νωπά τα τραύματα και οι πληγές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι το τρίτο στη σειρά πεζογραφικό της έργο και πρωτοεκδόθηκε στην Πάτρα το 1980. Τα εξωτερικά αυτά δεδομένα τοποθετούν ευνόητα την πεζογράφο και το μυθιστόρημά της στην πρώτη κατηγορία γηγενών λογοτεχνών της Αλεξανδρούπολης, στους ξενιτεμένους που επιστρέφουν με νοσταλγία, μέσω της γραφής, στην πόλη των παιδικών τους χρόνων και την καθιστούν αφανή ήρωα των αφηγήσεών τους. Πράγματι αυτό συμβαίνει από κάθε πλευρά Στο δέντρο του ερημίτη καθώς η βασική πρόθεση της συγγραφέως είναι να μιλήσει για τον γενέθλιό της τόπο και να καταθέσει τη βιωματική της σχέση με την ιδιαίτερή της πατρίδα.