ΜΗΝ ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΝ - ΤΑ ΚΛΕΙΔΟΚΥΜΒΑΛΛΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Ως είμαι ζωγράφος το επάγγελμα, και θεωρώ άλλωστε την ποίηση σαν ζήτημα εντελώς προσωπικό, δεν ένοιωσα ποτέ κανενός είδους επιθυμία να ιδώ τα ποιήματά μου δημοσιευμένα. Μου αρκούσε, κυρίως, που τα έγραφα. Κατόπιν, βέβαια, δεν είχα καμιάν αντίρρηση ναν τα διαβάσω σε κάναν φίλον, ενίοτε σε μικρό κύκλο ακροατών, δυό-τρεις το πολύ, που μου το ζητούσαν. Πάντως δε θα έστεργα ποτέ ναν τα δώσω για τύπωμα πριν από τα μέσα του 1938. Ήταν η χρονιά όπου ετελείωσα τις εργαστηριακές μου σπουδές στη ζωγραφική. Αν η ζωή μου είναι αφιερωμένη στη ζωγραφική και στην ποίηση, είναι γιατί η ζωγραφική και η ποίησις με παρηγορούν και με διασκεδάζουν. Έτσι και τότε, παρ' όλη την απογοήτευση μου, εξακολουθούσα ανελλιπώς να ζωγραφίζω, «να γράφω» ποιήματα. Κι' όταν, μεσούντος του 1939, ο μακαρίτης Τάσος Βακαλόπουλος, Ναυπλιεύς, μου πρότεινε να μου δημοσιεύση συλλογή, του παρέδωσα τα ποιήματα των « Κλειδοκυμβάλων της Σιωπής», που κυκλοφόρησαν στο τέλος της ίδιας εκείνης χρονιάς. Οι δύο πρώτες μου συλλογές είχαν εξαντληθή από πολλά χρόνια τώρα. Κι' οι κατοπινές επίσης, με τον καιρό τους. Φαίνεται πως ζητήθηκε από πολλούς η επανέκδοσή τους. Μάλιστα της πρώτης μου συλλογής κυκλοφόρησαν αντίγραφα με το χέρι και αντίγραφα πολυγραφημένα. Απ' αυτά τα τελευταία έχω ένα αντίτυπο στα χέρια μου, που μου το εχάρισε ο φίλος μου ποητής Νάνος Βαλαωρίτης.

(Από τις σημειώσεις του βιβλίου)