ΤΑ ΚΟΛΛΥΒΑ

Όταν εδώ καί αρκετά χρόνια βρέθηκα, γιά πρώτη φορά, στό Άγιον Όρος, κάτι πού μού έκανε μεγάλη εντύπωση, καί πού κράτησα ζωηρό πάντα στήν μνήμη μού, ήταν ένας τεράστιος δίσκος μέ κόλλυβα. Δέν ήταν τόσο τό μέγεθος του πού θαύμασα, αλλά τό πρωτότυπο στόλισμα του. Η μορφή ενός βυζαντινού αυτοκράτορα, τού κτήτορα τού Μοναστηριού, ήταν φτιαγμένη μέ χρωματιστή ζάχαρη, καβουρντισμένο αλεύρι καί κανέλα. Ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής. 'Ενα πραγματικό έργο τέχνης. Τελευταία βρέθηκα τήν ώρα του εσπερινού σ' ένα μικρό Μοναστήρι, κάπου κοντά στήν Αθήνα. Παραμονή Ψυχοσάββατου. Τα σκαλιά γ΄ρω από τήν Ωραία Πύλη ήταν γεμάτα από πιάτα μέ κόλλυβα. Τά χρώματα από τά στολίδια τους και τά φώτα από τά κεριά έδιναν μιά εικόνα αξέχαστης ομορφιάς. Αυτά τα εφήμερα, ανεπανάληπτα έργα τέχνης θέλησα νά κλείσω μέσα σέ τούτο τό μικρό βιβλίο-μουσείο, μαρτυρία μιάς τέχνης καθαρά ελληνικής. Κόκκοι σταριού ριγμένοι σ' έναν απέραντο κάμπο. Τόν κάμπο τής παράδοσης. Τά κόλλυβα πρέπει νά μείνουν καί να διατηρηθούν. Είναι ένα έθιμο γεμάτο πόνο, αλλά όμορφο καί βαθιά ελληνικό καί όρθόδοξο μαζί. Είναι ένα κομμάτι τής εθνικής μας κληρονομιάς και αδιαφιλονίκητης παράδοσης, πού δέν πρέπει μέ κανέναν τρόπο νά χαθεί.

(Από τον πρόλογο του βιβλίου)