ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ.

Όταν το απόγευμα της 10ης Σεπτεμβρίου 1984 είχα την εξαιρετική τύχη να βρεθώ για πρώτη φορά μπροστά στο φτωχικό μνημούρι του ισαποστόλου και να προσκυνήσω με συντριβή και με κατάνυξη τα τίμια λείψανά του, μέσα στην πάνσεπτη εκκλησία του, ιδρυμένη από έναν αλλόθρησκο, αλλά σφραγισμένη, βουβή κι αλειτούργητη από δύο σχεδόν δεκαετίες, το μόνο που δεν μπορούσα να φαντασθώ ήτα ότι θα υπήρχαν φωνές συμπατριωτών μου, που θα απέτρεπαν την παλιννόστηση των πανάγιων οστών του στον τόπο που τον γέννησε και τον εξέπεμψε, σκεύος εκλογής και υπουργό του Γένους του. Οι περιστάσεις έκαναν ώστε από την αντιπέραν όχθη, δίκην χειρονομίας καλής θελήσεως, να δοθεί αμέσως και αρμοδίως προς τον γράφοντα η συγκατάνευση της επιστροφής, κατά την ανατολή του τρίτου αιώνος από τη μαρτυρική μετάσταση του πρίγκιπος των Νεομαρτύρων. Το επόμενο βήμα, συντρεχούσης της αμέσου συναντιλήψεως και κατανοήσεως της Πολιτείας, η οποία και προεκάλεσε την επακολουθήσασα τυπική αυτοψία, θα ήταν λογικώς η θριαμβευτική ιεροπρεπής μετακομιδή της ιερής λάρνακος στην προγονική εστία, όπου θα μπορούσε να απολαμβάνει εσαεί τας δικαίας τιμάς και να αποτελεί σημείο αναφοράς των Πανελλήνων και πηγή δυνάμεως και εμπνεύσεως, σε καιρούς που δεν έπαψαν ποτέ να είναι χαλεποί για το Έθνος. Άκαιρες, στενόκαρδες και αψίκορες φωνές, παρά ταύτα, επέτυχαν να αποτελματώσουν το ζήτημα. Οι γραμμές που ακολουθούν εκθέτουν τα πράγματα εν νηφαλιότητι, είναι δε νομίζω πειστικές ως προς την γνησιότητα των λειψάνων, διαμφισβητηθείσαν, εν αγνοία των πραγματικών περιστατικών και των κειμένων, αλλά και ως προς τη σκοπιμότητα μετακομιδής των.

(Από την εισαγωγή του βιβλίου)