ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Το καράβι άραξε στο λιμάνι του μικρού χωριού Εύδηλος. Σφύριξε δυνατά κι ο μαύρος καπνός που βγήκε από το φουγάρο του ξεχώρισε καθαρά, όπως τραβούσε κατά τον ουρανό με την πανσέληνο που έλαμπε χρυσαφένια. Ήταν μια ήσυχη, αυγουστιάτικη νύχτα. Δέκα η ώρα. Θυμάμαι καλά. Πάνε είκοσι χρόνια από τότε. Κι όμως τώρα που πιάνω το μολύβι μου φαίνεται πως ήταν χτες ακόμη. Το μυαλό συγκρατεί κι αναθυμιέται πάντα τις μεγάλες στιγμές στη ζωή του ανθρώπου. Οι βαρκάρηδες με τ' ανασκουμπωμένα τους παντελόνια βιάζονται και φωνάζουν δυνατά. Τα μαντίλια κουνιούνται αδιάκοπα, γι' αυτούς που φεύγουν από το νησί. Χαιρετούρες πολλές και καλωσορίσματα με τους ταξιδιαραίους που ήρθαν. Έτσι πάντα γίνεται στην αποβάθρα, όταν το βαπόρι αράξει στ' απάνεμο λιμανάκι. Η ώρα του αποχαιρετισμού πλησιάζει. Ένα τελευταίο σφιχταγκάλιασμα με τη μάνα και τις μικρές αδελφές. Λίγα δάκρυα αυλακώνουν τα μάγουλα. Ένα πήδημα στην κουπαστή της βάρκας απ' τη στεριά. Ένας σάλτος ανάλαφρος, σίγουρος[...]

(Απόσπασμα από το βιβλίο)